room for art = room for me = room for life


Sorry, my dear friends who don't understand Dutch! This post is going to be in Dutch. It's a piece I've written some time ago remembering how much making art means to me.



Room for art = room for me = room for life

Ja, dat is wat ik voor mijzelf wil, wat ik de wereld toewens. Room for art: ruimte voor het maken van kunst, voor het beleven ervan, voor het lezen erover, voor het erin wegzinken…

Ik word een beetje emotioneel als ik dit schrijf, zittend hier in de 'Leidse Lente'.
Ik ben hier voor de eerste keer en alles ademt leven, kunst, creativiteit, Joy en zo. Al zijn de tafeltjes van formica en de bloemen van plastic. Mooie muziek op de achtergrond. Inspirerend.
Dat emotionele? De herkenning van een plek, waar ik misschien thuishoor, een sfeer die voelt als een ziel, als een bezield geheel. Of is het een van de eerste zinnen van zojuist: dat de wereld toewensen van kunst… en dat mijzelf van harte, zeer van harte toewensen.

Wat als iedereen op zijn/haar eigen plek zou kunnen landen, in zijn eigen diepste ziel, in die bron van leven. Want ik geloof niet in zwarte zielen, zielen van dood en verderf, al ontken ik niet de ellende van de wereld, in de wereld, de afgrijselijke dingen die mensen elkaar aandoen. Maar ik kan nooit geloven dat dat hun allerdiepste waarheid is. Dat dat toch eerder die plek van licht, van energie van kleur is. Een plek die bij velen van ons is toegedekt met angst, woede… Angst lijkt mij bijna de oorzaak van alle zwartheid. Angst voor de dood, voor niet mogen bestaan, voor te klein zijn om opgemerkt te worden.

Every day I love you more..’ zingt de zanger in de muziek die opstaat. ‘ I’ve been away too long…’. Ik denk aan het LEVEN: I’ve been away too long, lief leven. Everyday I missed you more and everyday I love you more.
Maar het voelt wel wat ver weg de laatste weken, dat leven. Alsof het elders gebeurt, ik er niet bij ben, eraan voorbij leef, mijn hoofd vol met gepieker en geoordeel, zeg maar rustig met veroordeling. Nu voel ik me even VRIJ. Vrij om aardige dingen over mezelf te denken, te genieten van de klanken van de muziek en van het geluid dat mijn vingers maken terwijl ze zinnen typen op dit kleine tabletje. Vrij om mezelf de ruimte te gunnen, van harte toe te wensen, RUIMTE VOOR KUNST, RUIMTE VOOR MIJ!

Oud oranje behang, 80-erjarenpatroon… opeens mooi.
Ruimte, ik word ruimer, voel me lichter, minder bekneld in mijn eigen gedachten en angsten. Oh, my, wat is de muziek mooi. Een balad. Ik ken hem niet.

En hoe maak ik van mijn kunst een ruimte waarin ook anderen welkom zijn, mee mogen kijken? Voortdurend toch dat veroordelende in mijzelf: deel alleen wat heeeeel erg goed is. Maar dat vertegenwoordigt helemaal niet hoe ik over kunst denk, over mijn kunst voel. Die is juist vrij, helemaal vrij, ze schept voor mij die vrijheid doordat in mijn werk alles kan. Ik kan zweven boven de wereld, boven mijn angsten en vele harde eisen en oordelen over mijzelf. Dat gevoel zou ik willen doorgeven…

Maar hoe? Maar ik durf niet… bang voor… oordeel, afkraken, door anderen… en dan neem ik dat over en vind ik mezelf ook maar een prutser… zoiets. Hoe kan ik mezelf losmaken van het oordeel van anderen… 

Wees moedig!!! Zegt er iets in mij. Recht je rug en geloof in je kunst (fake it till you make it, desnoods). De angst zal steeds weer terugkomen, keer na keer na keer. Maar hoe vaker ik ermee deal, hoe beter ik het kan. Oefening baart kunst immers. Er is geen andere weg. De andere weg is slappe hap, half leven, doen alsof het me niet kan schelen dat ik geen kunst maak. Alsof het er niet toe zou doen dat ik het niet deel, dat gevoel van vrijheid dat de kunst mij geeft.. de joy, de vleugels.



Comments