room for art = room for me = room for life
Room for art = room
for me = room for life
Ja, dat is wat ik voor mijzelf wil, wat
ik de wereld toewens. Room for art: ruimte voor het maken van kunst,
voor het beleven ervan, voor het lezen erover, voor het erin wegzinken…
Ik word een beetje emotioneel als ik
dit schrijf, zittend hier in de 'Leidse Lente'.
Ik ben hier voor de eerste keer en
alles ademt leven, kunst, creativiteit, Joy en zo. Al zijn de
tafeltjes van formica en de bloemen van plastic. Mooie muziek op de
achtergrond. Inspirerend.
Dat emotionele? De herkenning van een
plek, waar ik misschien thuishoor, een sfeer die voelt als een ziel, als een bezield geheel. Of is het een van de eerste zinnen van zojuist: dat
de wereld toewensen van kunst… en dat mijzelf van harte, zeer van
harte toewensen.
Wat als iedereen op zijn/haar eigen
plek zou kunnen landen, in zijn eigen diepste ziel, in die bron van
leven. Want ik geloof niet in zwarte zielen, zielen van dood en
verderf, al ontken ik niet de ellende van de wereld, in de wereld, de
afgrijselijke dingen die mensen elkaar aandoen. Maar ik kan nooit
geloven dat dat hun allerdiepste waarheid is. Dat dat toch eerder die
plek van licht, van energie van kleur is. Een plek die bij velen van
ons is toegedekt met angst, woede… Angst lijkt mij bijna de oorzaak
van alle zwartheid. Angst voor de dood, voor niet mogen bestaan, voor
te klein zijn om opgemerkt te worden.
‘Every day I love
you more..’ zingt de zanger in de muziek die opstaat. ‘
I’ve been away too long…’. Ik denk aan het LEVEN: I’ve been
away too long, lief leven. Everyday I missed you
more and everyday I love you more.
Maar het voelt wel wat ver weg de
laatste weken, dat leven. Alsof het elders gebeurt, ik er niet bij
ben, eraan voorbij leef, mijn hoofd vol met gepieker en geoordeel,
zeg maar rustig met veroordeling. Nu voel ik me even VRIJ. Vrij om
aardige dingen over mezelf te denken, te genieten van de klanken van
de muziek en van het geluid dat mijn vingers maken terwijl ze zinnen
typen op dit kleine tabletje. Vrij om mezelf de ruimte te gunnen, van
harte toe te wensen, RUIMTE VOOR KUNST, RUIMTE VOOR MIJ!
Oud oranje behang, 80-erjarenpatroon…
opeens mooi.
Ruimte, ik word ruimer, voel me
lichter, minder bekneld in mijn eigen gedachten en angsten. Oh, my,
wat is de muziek mooi. Een balad. Ik ken hem niet.
En hoe maak ik van mijn kunst een
ruimte waarin ook anderen welkom zijn, mee mogen kijken? Voortdurend
toch dat veroordelende in mijzelf: deel alleen wat heeeeel erg goed
is. Maar dat vertegenwoordigt helemaal niet hoe ik over kunst denk,
over mijn kunst voel. Die is juist vrij, helemaal vrij, ze schept
voor mij die vrijheid doordat in mijn werk alles kan. Ik kan zweven
boven de wereld, boven mijn angsten en vele harde eisen en oordelen
over mijzelf. Dat gevoel zou ik willen doorgeven…
Maar hoe? Maar ik
durf niet… bang voor… oordeel, afkraken, door anderen… en dan
neem ik dat over en vind ik mezelf ook maar een prutser… zoiets.
Hoe kan ik mezelf losmaken van het oordeel van anderen…
Wees
moedig!!! Zegt er iets in mij. Recht je rug en geloof in je kunst
(fake it till you make it, desnoods). De angst zal steeds weer
terugkomen, keer na keer na keer. Maar hoe vaker ik ermee deal, hoe
beter ik het kan. Oefening baart kunst immers. Er is geen andere weg.
De andere weg is slappe hap, half leven, doen alsof het me niet kan
schelen dat ik geen kunst maak. Alsof het er niet toe zou doen dat ik
het niet deel, dat gevoel van vrijheid dat de kunst mij geeft.. de
joy, de vleugels.
Comments
Post a Comment