carnaval en ik

Carnaval: het kwam het zomaar tevoorschijn uit mijn 'willekeurige' lijnen van vandaag. Ik heb niets met carnaval. Blijkbaar ben ik toch volkomen verwesterd.

Vroeger, opgroeiend in het diepste zuiden van ons land, was dat heel anders. Als carnaval eraan kwam,was ik zo blij, zo opgewonden, zo vol van gespannen verwachting.

Op de katholieke meisjesschool waar mijn zusjes en ik zaten, was het de enige keer in het jaar dat het allemaal wat losser was. Dat we niet stijf gerangschikt achter elkaar in bankjes zaten.

Met carnaval leerden we carnavalsliedjes en kwamen we verkleed naar school. Behalve de nonnen dan, maar die waren natuurlijk altijd al verkleed.

En na carnaval moesten we met de slechtste kleurpotloden die er bestonden, waar geen kleur vanaf kwam, bedoel ik, op een piepklein papiertje tekenen hoe het was geweest, dat grote feest. Voor mij een onmogelijke opgave!

Nee, creatieve vorming had op die school nog niet zoveel te betekenen. Gelukkig zorgde mijn vader ervoor dat hij alle verpakkingsmateriaal waarop geschilderd kon worden van zijn werk mee naar huis nam. Met die creatieve vorming kwam het dus toch nog goed.

Bedankt Pap!