MENSCH, DURF TE ... tekenen als een kind, met Dirk Witte en Ramses Shaffy

MENSCH, DURF TE
TEKENEN… als een kind

Deze zin zoemde door mijn hoofd toen ik vanochtend zat te schilderen. Het lukte me maar niet. Waarom niet? Wat gebeurde er? Ik wilde alleen
maar iets moois maken…  Maar wacht even…
Dat was het dus!

Voor mij is er niets meer verlammend dan iets ‘MOOIS’ te willen maken of nog
erger 'ECHTE KUNST'. Blijkbaar gaan dan de deuren van mijn hart
dicht, verkrampen mijn handen en
zit ik binnen de kortst mogelijke tijd vast. Hartstikke vast. Verkrampte
schouders, verkrampte kaken, moe,
hoofdpijn en een ‘ik kan het niet meer’-gevoel.
Het liefst ga ik dan de hele dag door. Er moet toch echt iets  ‘MOOIS’ gemaakt worden!  ’s Avonds, eindelijk, realiseer ik me dat het
zo helemaal niet leuk vind.

Gek proces , hè? Ik
weet namelijk dat ik best wel eens iets moois maak en dat ik het  dus echt wel kan. 

Het zit hem in dat woord ‘MOOIS’, nee, meer in de beelden
die het oproept. En dat terwijl ik meestal helemaal niet voor ogen heb wat ik
precies wil gaan maken. Maar zodra ik heb gezegd tegen mezelf dat het mooi moet
 zijn houdt het helemaal op voor mij.

Anders is het als ik alleen maar bedenk dat ik iets ‘KLEURIGS’
of ‘GLANZENDS ‘ wil maken. Dat is alleen
maar een omschrijving. Dat is geen oordeel!

O, dus dáár zit het in! In het oordelende te vroeg inzetten.
Namelijk nog voordat er iets op papier staat of als ik er nog helemaal in het
maken zit. Ik weet dat je ver weg moet blijven van beoordelen als je aan het maken bent. Dat is iets dat in een hele andere fase van het creatieve proces thuishoort.

Ja, ik weet het eigenlijk wel. Jarenlang zat ik vast, kon ik
niet aan de slag komen met tekenen en schilderen. Pas toen ik kon loslaten dat
het iets moest worden, iets moois, gebeurde er wat in mij. 

Sindsdien kan
ik bijna altijd gewoon lekker aan de slag gaan. Genieten van de kleuren, van
het bezig zijn, van de lijnen die op het papier verschijnen, van het krassen
van de pen, zonder me al te veel zorgen te maken over wat het moet worden. Ik
kan het vaak gewoon laten gebeuren.

Als  ik die openheid
heb kan de Muze me bereiken, me zinnetjes influisteren als: ‘Doe daar wat
roze!’, ‘Maak iets van dat snoeppapiertje!’of ‘Dit is een verhaaltje!’en ‘He,
dat lijkt wel een paard!’

Maar soms, vooral als ik iets wil publiceren in een post,
een expositie nadert of een ander moment dat de kunst echt ‘serieus’ dreigt te
worden, dan vliegt het presteren, het ‘MOOIS’ maken, me naar de keel en berooft
me van alles wat de kunst en het bezig zijn met de kunst me normaal gesproken
biedt. Namelijk het gevoel van totale vrijheid, van ultieme vreugde, van het
‘dit is waar ik voor geboren ben’- gevoel.

En toen dat vanochtend weer dreigde te gebeuren, vloog die
mooie zin mijn hoofd binnen: ‘Mensch, durf te tekenen als een kind!’ En toen lukte het allemaal weer!

NB Er was ooit, in een diep en grijs verleden, een liedje dat ‘Mensch, durf te leven’ heette.

Later is dit prachtige nummer ook nog door Ramses Shaffy en anderen uitgebracht.